zondag 22 mei 2011

Zaterdag 21 mei: van Wichita, KS naar Norman, OK (422 mi / 676 km)

Kijkend naar de NOAA-verwachtingen, besluit Charles dat we naar het oosten gaan. Erg ver rijden hoeven we niet en na nog geen twee uur belanden we in Coffeyville, KS, waar we, zoals gewoonlijk, weer gaan wachten en hopen op veelbelovende ontwikkelingen.
Bij aankomst laten de weergoden echter niet meer zien dan een prachtig blauwe lucht met een tiental kleine Cumuli. Een stevige zuidenwind maakt het voetballen iets moelijker.
Na een uur of vier tijddoden, is er nog steeds geen vuiltje aan de lucht, ondanks dat we wel in het potentiele gebied voor het ontstaan van tornado’s zitten. De CAPE blijkt het toch weer te winnen en geen enkele wolk kan zich erdoor schieten.
Na ruim vier uur tijddoden, besluiten we af te druipen en richting thuisbasis Norman, OK te gaan. Onderweg knorren de magen flink en de Golden Corral biedt de nodige avondvulling. Als iedereen weer op het parkeerterrein verschijnt rijden we snel verder en zien zowaar een
zeer grote Cumulonimbus op de verre horizon. Geheel buien het gebied met de juiste kansen hiervoor! Het weer en de juiste plaats van handeling wijken soms totaal af van de voorspellingen!
De tourcaravaan trapt het gas nog wat verder in en met een ruime 75 mi/hour racen we langs Tulsa en komen langszaam maar zeker naderbij. Na een uur zitten we onder de eerst, minder actieve, cel en schieten o.a. fraaie Mammatusfoto’s vanuit het raam. De tweede, zeer actieve (super!)cell is waanzinnig van uiterlijk, maar als we deze uiteindelijk bereiken is de Zon als een half uur onder en het licht is eigenlijk te zwak om de mooie structuren op de plaat te zetten. Helaas.
Wel geeft de mooiste bui van de hele tour (!!!) nog wel wat ontladingen, zodat we hem proberen in te halen om toch nog wat op de camerakaart te kunnen zetten. Maar ook deze bui verschrompeld erg snel voor onze ogen en het onweer is eruit verdwenen.
Als we zo’n anderhalf uur eerder waren gaan rijden, dan hadden we alles mooie kunnen zien: van ontwikkling tot supercell, tot het gave Mammatusaanzicht met ondergaande Zon. Via-via horen we er zelfs een kortstondige tornado aan de grond is geweest in Ada, OK! Mike heeft even telefonisch contact met ene gefrustreerde Brad, die op de snelweg maar geen bomenvrij uitzicht kon vinden. Eenmaal gevonden, was de tornado net verdwenen.
Op onze laatste chasedag hebben we onze beste kans gekregen, maar helaas niet kunnen verzilveren. We rijden daarna linearecta naar Norman, OK. Daar ontmoeten we enkele tour2-gangers, zoals Chris (from Boston) en Fred (from Jacksonville).
Het betekent ook het laatste uurtje van de tour en we nemen afscheid van onze chasersgroep, waarmee we twee weken lief en leed hebben gedeeld. Van de meesten ruilen we mailadressen voor foto’s.
Om 01:30 uur rollen we vermoeid de bekende bedden van de Guest Inn in en de volgende morgen is de dag van vertrek naar het verre oosten... Nederland.

Voor de tweede keer in Wichita, KS overnacht.

Richting oosten naar de 'Slight risk area'.

Coffeyville, KS wordt de afwachtplek van vandaag.

Dit was de enige actie in het dorpje ;-)

Helaas was dit het weersbeeld voor de hele middag.

''Hoor jij hem al?''

Na het avondeten zien we een supercel ontwikkelen!

Mammatus onder de eerste cel die we bereiken.

Het aambeeld met ondergaande Zon.

Schaduwlijnen achter de eerste cel.

Gigantische Mammatus met een 17 mm!

Een laatste blik vanuit de bus met zonlicht.

Helaas een uur te laat voor de grootste cel in zonlicht!
  

zaterdag 21 mei 2011

Vrijdag 20 mei: van Pratt, KS naar Wichita, KS ( 320 mi / 512 km)

s’Ochtens zoeken we eerst naar onbijtplaats en komen een oud Mexicaans restaurantje binnen. Na een verbluffend snel geserveerd (en uitstekend!) ontbijt, vertrekken we naar Greensburg, KS. Greenburg werd in 2008 wereldnieuws, omdat daar rond 20:00 uur een
allesvernietigende EF5-tornado huishield en er helaas 9 doden te betreuren waren. De sporen van het geweld zijn nog steeds zichtbaar en het dorpje wordt nu zo goed als het lukt herbouwt.
Na een uurtje popt de eerste storm op de rader tevoorschijn en na een korte rit belandden we op een zandweg voor onze eerst bui uit. Meer dan regen leverde het niet op en we zetten onze koers richting een tweede, meer indrukwekkendere cel, die zich achter de eerste vormt. Een groot deel van de dag is deze zware bui ons doelwit. Voor de eerstvolgende uren is dit het plan: steeds weer vooruit de bui zien te komen, een fotostop inlassen en daarna weer kijken hoe de ontwikkelingen zich voordoen, totdat de regen ons weer inhaalt. Dit patroon herhalen we een stuk of drie keer, wat soms mooie plaatjes oplevert. Op een gegeven moment vormt zich achter de dreigende bui een ’Wall cloud’; een teken van een mogelijk ontwikkelende tornado! Maar ondanks de aanwezige rotatie, vormde zich geen
tornado. Het blijft ons nog steeds niet echt meezitten op tornadogebied.
Tegen het einde van de middag schakelen we weer over op een andere bui die een mooie schouwspel gaf bij een ondergaande Zon. Prachtige kleurschakeringen (van blauw, paars, rose, oranje en bruin) waren te zien en de paparazzigroep klikte er flink op los, met een karakteristieke windmolen op de voorgrond. Beslist de mooiste kleurrijke avondlucht van de tour.
Het is inmiddels donker geworden en de energieke bui geeft veel ontladingen; een ideale kans voor een leuke serie ’lightning shots’. Een voorwaarde is dat het wel droog moet zijn en de bui produceert voorlopig nog flinke slagregens. Bij een snelle stop langs de weg gooien en de deur en voorraam open, maar onze camera’s (including us) worden te nat. Roelof probeert door de voorruit enkele pogingen met de 10 mm op circa 15 seconden en verschalkt een paar gave ontladingen. Na 15 minuten lijkt het droog te worden en een tweede stop is een feit. We staan in het open veld naast de weg en de ‘lightning triggers’ doen hun werk. Bert schiet een serie ideale Cloud9-promo-opnamen met de George/Charles bus op de voorgrond. Eindelijk een klein succes! De bui trekt snel verder en Roelof maakt een opnamen van het geheel, met een aantal sterren als begeleiders.
Vervolgens willen we weer verder, maar de bui is over het hoogtepunt heen en de ontladingen zijn sporadisch geworden. Charles besluit om aan een avondeten te denken en na een uur of twee rijden, komen we Wichita, KS binnen, om bij Denny’s een zeer late burger en/of wings met friet te verorberen. Het is inmiddels na middernacht geworden en we bekijken in Motel6 ernaast nog snel even onze fotoresultaten.

Toch enigszins tevreden sluiten we rond 00:45 uur onze zeer vermoeide ogen.

Het weesrbeeld in het eerste uur.

Ook deze tour deze we even Greensburg aan.

Bui nummer nummer 1 komt tot ontwikkeling.

Van afstand is een de kern goed te zien.

Maar meer dan alleen veel regen geeft hij niet.

Sean Casey is ook paraat.

Een mooi graanveld als voorgrond.



We wachten de bui voor de derde keer op.

Het aantal chasers per bui wordt elk jaar groter!

Een hoogtepunt van de dag tijdenszonsondergang.

Mooie structuren met veel beweging.

Fisheye-overzicht van de wolkenkleuren.

Roelofs ontladingen door de voorruit genomen!

En nog een fraaie!

Berts Cloud9 promofoto met de Lightning Trigger.

En weer een met de 17 mm groothoek!

Roelof maakt een mooie van de wegtrekkende bui.

Na een half uur hierna doofde de bui helaas snel uit.

vrijdag 20 mei 2011

Donderdag 19 mei: van Wichita, KS naar Pratt, KS (401 mi / 642 km)

De omstandigheden voor vandaag zijn goed te noemen! Er is een 10% kans op tornado’s in het westelijke deel van Kansas uitgeroepen.
Er is een ‘Dry line’, gekoppeld aan de ‘Jetstream’, die vanuit Texas de staten Kansas en Oklahoma binnenloopt. De ‘Jetstream’ is zuidwestelijk. Er is een ‘Midlevel’-wind die uit het zuiden komt en een ‘Backing wind’ uit het zuidoosten. Deze drie windrichtingen op verschillende hoogten zullen een bui de hoog genoeg stijgt de benodigde rotatie kunnen gaan geven. Door de zuidoostelijke wind is er voldoende vocht aanwezig (uit de Golf van Mexico) en de ‘Dry line’ duwt de vochtige lucht omhoog, zodat de kans op Cumulonimbus wolken groot is.
Om 10:00 uur is het verzamelen en we ontbijten naast het hotel bij Denny’s. Omdat er een busband vernieuwd miet worden, rijden we pas om 11:30 uur weg richting Pratt.
Na een uur parkeren we daar bij een tankstation en wachten af. Het is een komen en gaan van chasers en ook de TIV2 rijdt langs. Vandaag moet het toch gaan gebeuren! Na enkele uren zijn er veelbelovende echo’s op de scans te zien en we rijden noordelijk richting een cel. Veel doet deze echter niet en we pikken een andere op het scherm. Deze groeit snel uit tot een prachtige pannenkoek en we maken snel wat opnamen alvorens we worden gegrepen door regen en wind. De bui verplaatst zich echter zo snel dat we de chase moeten afkappen omdat we niet meer voor de bui kunnen komen. Aangezien er een lijn van buien is ontstaan kunnen we de volgende chase inzetten.
In de buien die zijn ontstaan is echter geen rotatie te bespeuren, zodat ze niet direct ‘tornadic’ zijn. Als we rond 18:30 uur tenslotte achter een fraai exemplaar kunnen komen, maken we een fotostop. Het is een schitterend beeld van de wegttrekkende bui: een mooie ‘Hail shaft’, enorme ‘updraft’, lange schaduwlijnen en prachtige kleurschakeringen, zowel in de bui als in het uitgestrekte landschap! Een echte wauw!-situatie. Helaas laat een tornado zich niet zien, vanwege gebrek aan rotatie.
Als we doorrijden zien we een fraaie LP-bui hangen en het gebied erachter geeft prachtige ontladingen. Snel weer een fotostop inplannen, maar na vijf minuten worden we verrast door ‘Quarter size hail’ en rennen de bussen is. Er zit niets anders op dan verder te rijden, want ook het licht verdwijnt langzaam. We besluiten om door te rijden naar Pratt en daar nog snel een McDonald’s naar binnen te werken. Geen tijd voor bloggen en snel naar bed...
10:00 is het weer verzamelen....

De zwarte chase-auto van Scott en Dave.

Ontwikkelende buien in het eerste uur van de chase.

De eerste bui bereikt cumulonimbus status.

Mooie Jacob's-Ladder.....

Regengordijn onder de eerste bui.

Roelof heeft de eerste bliksem te pakken.

Aambeeld van de 2e bui met 10mm groothoek.

Nu onder de 2e bui, met Bert zijn fisheye.

Wat Mammatus onder de 2e bui.

Langs de weg naar de achterkant van de bui.

Mooie 'Hail shaft' aan de achterkant.

Buien papparazzi.

Overzicht van de 2e bui.

Schitterende schaduwlijnen door laagstaande Zon.


Mooid


Bliksem bij een mooie rotatiewolk.

Woensdag 18 mei: van Woodward, OK naar Wichita, KS (277 mi / 444 km)

Nieuwe dag, nieuwe kansen! Om 10:00 uur staan we geschoren en gedouched met de bagage bij de bussen voor een nieuwe George-briefing onder een lichtsluierige Woodwardbewolking. De Great Plains liggen nog onder een hogedruk en ook nog eens tussen twee zeer grote slechtweergebieden in (de west- en oostkusten worden al dagen geteisterd door slecht weer). Op de NOAA-site (www.spc.noaa.gov/) zagen we vanmorgen al dat er in zuidelijk Kansas en centraal Oklahoma voor de eerste drie dagen een ‘Slight risk’ voor tornado’s is. De straalstroom kronkelt inmiddels ook wat gunstiger, alleen het dauwpunt en vochtigheid mogen nog wel wat hoger van ons. Het zou dus nu moeten gaan gebeuren, want erna lijkt het weer ongunstiger te worden en zaterdag is onze laatste potentiele chasedag. Na een Subway-ontbijt (meer is er niet vinden in dit dorpje), rijden we een uur richting het oosten en besluiten om in Tawonga, OK bij een tankstation te parkeren om de weersontwikkelingen in de gaten te houden. Ondanks het feit dat de ‘Slight risk area’ vrij groot is (ter vergelijking: toch al snel een kwart van Europa), komen we meerdere chasers tegen, zoals de Italianan, Amerikanen, een TWC-auto. De temperatuur is zo’n 76 graden F en het dauwpunt ligt ergens in de 60. De ’Wind shear’ lijkt ook gunstig en dus zou er vandaag toch iets moeten gaan gebeuren. We doden de tijd met een potje voetbal en frisbee-en en kijken af en toe mee op de laptops om de updates met uitleg van George mee te krijgen.
Na vier uur wachten is er eigenlijk geen echte verbetering in de lucht te bespeuren en de Cumuli bollen niet genoeg op, mede door een zeer groot Cirrusdek. Bert spot na vijf uur wachten en wit busje met ovale, blauwe logo: tornadojagers.nl. Ja, het blijken Arno Paanstra, Wouter de Baar (zie de EenVandaag-link, bovenaan in onze eerste blog), Ben Peters en Floris Bijlsma te zijn. Ze zijn aan hun derde dag bezig en gaan drie weken chasen. Na een Hollands onderonsje wensen we elkaar veel succes.
Een CBS tv-ploeg komt het terrein op en filmt de Cloud9-afwachtpraktijken en interviewt sommige van ons. Na inmiddels vier uur wachten, dreigt er vandaag toch weer weinig tot niets te gebeuren en we rijden naar de plaatselijke bibliotheek voor een betere Wifi-connectie. Er is werkelijk niets positiefs op de opgehaalde beelden te zien en de CAP is dus sterker dan verwacht, zodat er geen wolk doorheen kan stoten om vervolgens het Cumulonimbus-fase te kunnen bereiken, wat zo hard nodig is. Ja, het weer laat zich nooit volledig voorspellen, ondanks dat we op de plek met veruit de beste kansen zitten.
We zien de bui al hangen (uh... spreekwoordelijk, dus) en na 8 uur (!) wachten besluiten we af te druipen en noordelijk te rijden naar Wichita, KS, omdat in de omgeving geen plaats is voor 16 kamers. Onderweg dineren we bij Chilly’s in Enid, KS en daarna is het nog twee uur over de inktzwarte Plains doorkachelen.
Om 23.50 uur komen we uiteindelijk bij de gereserveerde Motel6 aan (het regent licht) en tijd voor een blog-update is er dus niet. Om 00.30 uur vallen we als een blok in slaap, weer een teleurstelling rijker. Morgen lijken de kansen toch echt weer wat beter, dus hoop doet chasen, zullen we maar zeggen...



De antenne(toe)stand door Bert.

Het is slechts een uur rijden naar Tawonga.

De plaats van het lange afwachten.

'Killing time' met frisbee-en naast giga-silo's.

De updates van NOAA worden bekeken.

George legt het technische weersverhaal uit.

Een groot Cirrusdek met de oplossende Cumuli.

George, Mike en Charles maken een promovideo.

De vier verse Hollanders van tornadojagers.nl.

Erryn doet haar chaseverhaal voor CBS News.

Uh... nee, er is niets te zien vandaag ;-(



Een chaser heeft een speciaal hagelscherm gemaakt!