Stormchase 2011: Woensdag 18 mei: van Woodward, OK naar Wichita, KS (277 mi / 444 km)

Nieuwe dag, nieuwe kansen! Om 10:00 uur staan we geschoren en gedouched met de bagage bij de bussen voor een nieuwe George-briefing onder een lichtsluierige Woodwardbewolking. De Great Plains liggen nog onder een hogedruk en ook nog eens tussen twee zeer grote slechtweergebieden in (de west- en oostkusten worden al dagen geteisterd door slecht weer). Op de NOAA-site (www.spc.noaa.gov/) zagen we vanmorgen al dat er in zuidelijk Kansas en centraal Oklahoma voor de eerste drie dagen een ‘Slight risk’ voor tornado’s is. De straalstroom kronkelt inmiddels ook wat gunstiger, alleen het dauwpunt en vochtigheid mogen nog wel wat hoger van ons. Het zou dus nu moeten gaan gebeuren, want erna lijkt het weer ongunstiger te worden en zaterdag is onze laatste potentiele chasedag. Na een Subway-ontbijt (meer is er niet vinden in dit dorpje), rijden we een uur richting het oosten en besluiten om in Tawonga, OK bij een tankstation te parkeren om de weersontwikkelingen in de gaten te houden. Ondanks het feit dat de ‘Slight risk area’ vrij groot is (ter vergelijking: toch al snel een kwart van Europa), komen we meerdere chasers tegen, zoals de Italianan, Amerikanen, een TWC-auto. De temperatuur is zo’n 76 graden F en het dauwpunt ligt ergens in de 60. De ’Wind shear’ lijkt ook gunstig en dus zou er vandaag toch iets moeten gaan gebeuren. We doden de tijd met een potje voetbal en frisbee-en en kijken af en toe mee op de laptops om de updates met uitleg van George mee te krijgen.
Na vier uur wachten is er eigenlijk geen echte verbetering in de lucht te bespeuren en de Cumuli bollen niet genoeg op, mede door een zeer groot Cirrusdek. Bert spot na vijf uur wachten en wit busje met ovale, blauwe logo: tornadojagers.nl. Ja, het blijken Arno Paanstra, Wouter de Baar (zie de EenVandaag-link, bovenaan in onze eerste blog), Ben Peters en Floris Bijlsma te zijn. Ze zijn aan hun derde dag bezig en gaan drie weken chasen. Na een Hollands onderonsje wensen we elkaar veel succes.
Een CBS tv-ploeg komt het terrein op en filmt de Cloud9-afwachtpraktijken en interviewt sommige van ons. Na inmiddels vier uur wachten, dreigt er vandaag toch weer weinig tot niets te gebeuren en we rijden naar de plaatselijke bibliotheek voor een betere Wifi-connectie. Er is werkelijk niets positiefs op de opgehaalde beelden te zien en de CAP is dus sterker dan verwacht, zodat er geen wolk doorheen kan stoten om vervolgens het Cumulonimbus-fase te kunnen bereiken, wat zo hard nodig is. Ja, het weer laat zich nooit volledig voorspellen, ondanks dat we op de plek met veruit de beste kansen zitten.
We zien de bui al hangen (uh... spreekwoordelijk, dus) en na 8 uur (!) wachten besluiten we af te druipen en noordelijk te rijden naar Wichita, KS, omdat in de omgeving geen plaats is voor 16 kamers. Onderweg dineren we bij Chilly’s in Enid, KS en daarna is het nog twee uur over de inktzwarte Plains doorkachelen.
Om 23.50 uur komen we uiteindelijk bij de gereserveerde Motel6 aan (het regent licht) en tijd voor een blog-update is er dus niet. Om 00.30 uur vallen we als een blok in slaap, weer een teleurstelling rijker. Morgen lijken de kansen toch echt weer wat beter, dus hoop doet chasen, zullen we maar zeggen...